Τη ψής παραπονέματα [04:51]

Πάντα με την υπομονήν, σεβντάς πουγαλεμένον,
μίαν τ' ομμάτ-ι-σ' τσαρτιλίζ' και μίαν εν' κλαμένον.

Φο(γ)άσαι, α σο χαμόγελο σ' να μη φωτάζνε τ' άστρα
κι ομούτια φανερούντανε άμον ματσάρκα κάστρα.

Καρδία μ' είσαι μάραντος κι εγώ μαραγγουλάζω,
εσέν' σαρεύ' η καμονήν όντες αναστενάζω.

Θωλών'νε θάλασσας νερά, τον Φέγγον σκοτεινεύνε,
τη ψής παραπονέματα για την εγάπ' ντο λέγνε.